Over Witte Zak

White Pocket is pas onlangs bekend geworden als een speeltuin voor fotografen en een wandelbestemming van wereldklasse. Het is het perfecte alternatief voor de Wave in North Coyote Buttes en White Pocket ligt op minder dan 6 mijl afstand van die beroemde functie. De kleurrijke strepen en buitenaardse rotsvormen bieden oneindige mogelijkheden voor fotografie, en het wandelen is veel gemakkelijker dan bij de Wave. De White Pocket-formatie zelf is 0.7 mijl breed, wat niet erg groot klinkt, maar de prachtige strepen zijn behoorlijk gecondenseerd. En het is veel groter dan de eigenlijke Wave, die ongeveer 2 hectare groot is.

Bij White Pocket verandert het uitzicht voortdurend en nieuwsgierige wandelaars zullen om elke hoek willen kijken en naar elk hoog punt willen klimmen. Degenen die natuurlijke schoonheid echt waarderen, hebben een hele dag besteed aan het verkennen van White Pocket en hadden het gevoel dat ze nauwelijks het oppervlak hadden bekrast. Onze gidsen ontdekken nog steeds fascinerende details na tientallen reizen daar.

De Grand Staircase biedt een enorme en prachtige achtergrond voor de intense wervelingen en witte veelhoekige hersenrots van White Pocket. Kijk uit langs White Pocket naar de schitterende rode zandsteen van de Coyote Buttes, de Cockscomb, het monument dat bekend staat als Molly's Nipple, het Kaibab-plateau en de kleurrijke lagen van de Grand Staircase.

Naar White Pocket gaan

De zandsteenformatie uit het Jura-tijdperk bevindt zich op het afgelegen en ruige Paria-plateau in de Vermilion Cliffs Nationaal Monument in Arizona, op minder dan vijf kilometer van de grens met Utah. De afgelegen ligging zorgt ervoor dat je hier geen drukte tegenkomt. In feite zijn er op de meeste dagen slechts een handvol auto's bij de trailhead. Het is gemakkelijk om een ​​afgelegen plekje te vinden bij White Pocket waar je niemand zult horen en zien.

De wegen op het Paria-plateau zijn niet onderhouden en bestaan ​​uit diep zand met overal rotsachtige secties. Een voertuig met vierwielaandrijving met een goede bodemvrijheid en offroad-banden is een must. Enige ervaring met rijden in diep zand kan erg handig zijn, vooral in de zomer als het zand droog, zacht en diep is. We verlagen onze bandenspanning om door de secties met diep zand te rijden. Het duurt minimaal 2.5 uur van Kanab of van Page om bij White Pocket te komen. Tijdens onze tours proberen we een lusrit van de reis te maken wanneer we kunnen, afhankelijk van de wegomstandigheden, het weer en onze ophaallocaties. Op onze voorkeursroute nemen we 89A vanuit Kanab en gaan we door Jacob Lake en dan komen we House Rock Valley binnen vanuit het zuiden, waar we stoppen bij een Californische condor-uitlaatplaats om te zoeken naar de bedreigde roofvogels. Vanaf daar slaan we de BLM 1017 op, vaak Corral Valley Road genoemd, die naar het Paria-plateau leidt. Hier houden de onderhouden wegen op. Wanneer we Pine Tree Pocket bereiken, buigen we naar het noorden en steken we nog zo'n 10 mijl zandwegen over naar White Pocket.

Op weg naar huis kunnen we, afhankelijk van het weer, de Vermilion Cliffs Nationaal Monument door het noordelijke uiteinde van House Rock Valley waar we de prachtige vangen? Vermilion Cliffs en de schitterende East Kaibab Monocline (Cockscomb) in het zachte middaglicht.

Het is een lange rit naar White Pocket, er is geen weg omheen, maar de verscheidenheid aan landschappen onderweg is ongelooflijk en het gevoel van afgelegen ligging op zich is een echte sensatie. Deze wegen zijn afgelegen, zanderig en niet duidelijk aangegeven. We brengen zelden gasten naar White Pocket die later zeggen dat ze het prettig zouden vinden om alleen over de wegen te navigeren.

Witte zakgeologie

Spoel 190 miljoen jaar terug en stel je een hete, droge woestijn voor met gigantische zandduinen die zich opstapelen in de stevige wind. White Pocket bestaat uit Navajo-zandsteen dat in de vroege Jura-periode begon als torenhoge duinen. Destijds lag het gebied veel dichter bij de evenaar dan nu. Doordat de duinen onder steeds meer zand bedolven raakten, raakten ze verzadigd met grondwater. Langzaam verhardden grondwatermineralen de zandkorrels, waardoor de duinen in steen veranderden. Maar dat is slechts een deel van het verhaal. Hier gebeurde iets, een grote grondverstoring – misschien een aardbeving die een ondergrondse aardverschuiving veroorzaakte – die ervoor zorgde dat sedimentlagen zich gingen scheiden, vouwen en afschuiven terwijl het zand verzadigd was met water en voordat het in steen was veranderd. Geologen noemen dit zachte sedimentvervorming. Het resultaat van de enorme zandglijbaan is wild verwrongen en verwrongen rots. De bijzonderheden van hoe sommige van de formaties tot stomp kwamen, zullen de meest ervaren geologen begrijpen.

Er zijn veel tinten rood, roze en geel die worden veroorzaakt door de oxidatie van ijzerhoudende mineralen. Roze tinten in het gesteente duiden vaak op de aanwezigheid van hematiet, terwijl limoniet geel of bruin lijkt. De witte coating over White Pocket is calciumcarbonaat.

Er zijn verschillende theorieën over hoe de veelhoekige scheuren in het "hersengesteente" zijn ontstaan, waaronder thermische samentrekking, vochtcycli en droogprocessen van de zanderige sedimenten en trekkrachten. Soortgelijke scheuren zijn elders op het Colorado-plateau en zelfs op de maan waargenomen. Gasten zeggen soms dat het voelt alsof je op de rug van een gigantische witte draak loopt of over het oppervlak van de maan wandelt. Een andere "buitenaardse" functie die bij White Pocket te vinden is, is Moqui marbles. De marble-achtige concretie heeft een zandstenen centrum ingekapseld in een ijzeroxide schaal. Wetenschappers zeggen dat ijzer 50 miljoen jaar geleden in grondwater werd opgelost en verzameld om bolvormige ijzerconcreties te vormen. In 2004 landden twee Marsrovers op de Rode Planeet en stuurden beelden terug van BB-achtige formaties vergelijkbaar met Moqui marbles. NASA-wetenschappers noemen ze Martiaanse bosbessen. NASA bestudeerde Moqui marbles op het Colorado-plateau om te leren hoe ze zich vormen, en vroeg zich af of dit bewijs zou kunnen leveren van water op Mars. Resultaten zijn niet overtuigend. De bosbessen van Mars zijn mogelijk veroorzaakt door meteorieten. Maar als je door het bizarre landschap van White Pocket loopt, kun je je gemakkelijk een verband voorstellen tussen het landschap en Mars. Het verzamelen van stenen in het rijksmonument is niet toegestaan.

Menselijke geschiedenis

Mensen bezoeken White Pocket waarschijnlijk al sinds de ijstijd, toen nomadische jagers door het uitgestrekte landschap dwaalden op zoek naar groot wild. Het Paria-plateau is ook de thuisbasis van Indiaanse ruïnes die dateren uit de Pueblo-periode van ongeveer 750 na Christus tot 1250 na Christus. Aardewerkfragmenten en pijlpuntvlokken zijn te vinden in het zand rond White Pocket. In de buurt zijn oude maïskolven en rotstekeningen gevonden met afbeeldingen van woestijndikhoornschapen en herten. Meer recent vestigden veeboeren zich en begon het grazen ergens rond 1840. Op het droge plateau putten boeren vaak water uit ondergrondse bronnen met behulp van pompen die werden aangedreven door windmolens. Een van die windmolens, die nu buiten gebruik is, is te zien langs Corral Valley Road bij Corral Valley Pockets. Het woord 'pocket' is een ranchterm voor een plek die water vasthoudt. Zo kreeg White Pocket zijn naam. Lang voordat wij toeristen met onze camera's kwamen opdagen, waren veehouders hun dieren aan het drenken in waterzakken op de formatie. Ze bouwden in 1929 zelfs twee betonnen dammen om de watercapaciteit van de waterzakken te vergroten. Tegenwoordig genieten we van deze reflecterende poelen vanwege hun ongelooflijke fotografische potentieel en vanwege hun fascinerende dieren in het wild. Fairy garnalen, kikkervisjes en triops worden vaak gezien in de poelen.

Terwijl veeboeren niet langer op het plateau wonen en het land in openbare handen is, kunnen cowboys nog steeds af en toe te paard worden gezien die vee bijeendrijven. Een familie heeft het plateau vier generaties lang bewerkt. De meeste wegen op het Paria-plateau zijn aangelegd door boeren die hekken moesten repareren en hun vee water moesten geven. Andere tekenen van veeteelt zijn duidelijk: corrals, oude verlaten vrachtwagens, kapotte windmolens en cowboygraffiti zijn tekenen van een andere tijd. Richard Faye Hamblin (1908-1976) is een cowboy die zijn naam tekende op het plateau, op een zandstenen muur bij White Pocket.