Biologische bodemkorst

De fascinerende gemeenschap die de woestijn van Utah op zijn plaats houdt

Als je veel tijd hebt besteed aan het wandelen door de woestijn van Arizona, ben je waarschijnlijk een bord tegengekomen met de tekst: "Breek de korst niet!" Deze tekens verwijzen naar een biologische bodemkorst die eigenlijk een levende en gecompliceerde gemeenschap is van cyanobacteriën, groene algen, korstmossen, mossen en schimmels.

Biologische bodemkorsten zijn niet ongewoon. De bovengrond van de meeste semi-aride en dorre ecosystemen ter wereld wordt bijeengehouden door dergelijke biologische gemeenschappen. De korst is echter heel gemakkelijk te beschadigen en is essentieel voor ons woestijnecosysteem in Utah en Arizona.

De korst zwelt op als het regent als een spons die de grond bedekt, en dit verhoogt de opname van de bodem, waardoor er meer water beschikbaar komt voor planten. De korst bindt ook grondkorrels samen en stabiliseert de grond, waardoor erosie wordt verminderd. Bovendien maakt het voedingsstoffen zoals stikstof beter beschikbaar voor planten. De meeste planten op het Colorado-plateau zijn niet stikstofbindend en zijn afhankelijk van bacteriën en korstmossen om stikstof uit de lucht te halen en beschikbaar te maken in de bodem.

Ook hebben zaden die in een gezonde biologische korst terechtkomen een grotere kans om wortel te schieten, omdat de grond meer kans heeft om vocht vast te houden. Het levert voedingsstoffen en helpt zelfs de wind te blokkeren. Is de natuur niet opmerkelijk?

Helaas is dit essentiële onderdeel van het woestijnleven erg kwetsbaar. Gewoon op een biologische korst stappen kan de complexe gemeenschap verdichten en de functie ervan ernstig beperken. De voetstappen van meerdere mensen, fietsbanden of ATV's kunnen een pad creëren waarin water zal stromen totdat de grond erodeert en geulen ontstaan. Wetenschappers zeggen dat het tussen de 5-250 jaar kan duren voordat een biologische bodemkorst is hersteld. Factoren die van invloed zijn op het herstel zijn onder meer het weer en de omvang van de oorspronkelijke schade. Doe je best om op de gevestigde paden en wegen te blijven. Als er geen mensenspoor is, volg dan een dierenspoor, een wasstraat of geul, loop op een rots of stap in ieder geval direct in de voetsporen van de persoon voor je. Het doel is om het contact met de kwetsbare bodem zoveel mogelijk te verminderen. Wandelen naar de Golf? Blijf in de Wire Pass wassen in plaats van snelkoppelingen te nemen.

De korst varieert in dikte, biologische samenstelling en kleur, afhankelijk van waar het wordt gevonden. Korsten in de woestijn van Arizona en Utah kunnen verschijnen als een zwarte of donkergrijze hobbelige textuur die de grond bedekt. Als je de korst goed wilt bekijken, is dit waarschijnlijk het duidelijkst tijdens onze reizen naar Toroweap of op onze Photographer's Dream Tour door het Grand Staircase-Escalante National Monument.

Informatiebronnen zijn onder meer "A Naturalist's Guide to Canyon Country" door David B. Williams en Wikipedia.